Herbronnen
meer achtergrond.
Mijn dwarslaesie werkt door op mijn doen en laten in het dagelijks leven. Zij werkt ook door in mijn geloof en spiritualiteit. Op deze plek meld ik iets over “mijn ziel.”
We leven in de corona crisis. Scholen zijn dicht en onderwijs vindt online plaats. Kinderen, jongeren en hun leerkrachten ontmoeten elkaar niet meer op school. Een directeur zei het zo. “Het voelt alsof de school geen ziel meer heeft.”
Ik heb me zo’n zes jaar goed waardeloos gevonden. Het voelde net alsof heel mijn innerlijk was weggevloeid en er alleen een leeg omhulsel overgebleven is. Ik noem het Ver- ding- elijkt
Maar door liefde en nabijheid van iemand en iets ” buiten mij ” behield ik leefkans. Of was het toch “Binnen mij ” Ik ben geen doods voorwerp geworden. Levenskracht bleef. Sommigen noemen het Ki.
Ik vermoed dat deze kracht verband houdt met de ziel. Het is deze zielskracht die je totale persoonlijke en sociale bouwstenen verenigt en in samenhang houdt met heel je lichaam.
Herkennen
Tijdens mijn Benswording, kreeg ik steun van professionals en van ieder die mij goed gezind was. Ik vond ook houvast in inspirerende teksten, schilderijen van Mark Rothko en ik herken me in objecten van brons van de kunstenaar Giacometti .
En in de Bijbel. Hieruit haal ik de volgende zin.
Als een van deze mannen Jezus ziet, schreeuwt hij tegen Jezus: “Wat mij en wat jou.” ( Matteüs 8, vers 29: Marcus 5, vers 7 en Lucas 8, 28).
Of anders gezegd
“Wat is er tussen mij en u, Jezus?” Voor mij geldt deze vraag aan Jezus ook als een vraag aan iedereen. Juist ook aan mij. Dat was de periode waarin ik met niemand nog een relatie hoefde. Geen kennen en geen herkennen.
De betekenis van God en mijn geloof in God en de mens is door mijn aandoening in een Ander Licht komen staan. De slapende God van mijn eerste crisisjaren veranderde in een lastige God, zoals Jona ervaart.
Fijn schrijven
Schrijfster en dichteres Catharina Visser buigt zich over de vraag hoe je woorden vindt, voor iets waarvoor geen woorden zijn. In het boek’ Sta op en Schitter ‘ schrijft ze:
“Er bestaat een instrument in jezelf, waarmee je al je ervaringen en aangeleerde woorden kunt vertalen in iets nieuws. Een taal die -bijna- weergeeft wat je voelt en ziet en waarmee je de wereld kunt omvatten, tot orde brengen. (…)
Met taal kun je schoonheid en ellende peilen. De schrijver begaat paden van woorden en hij beklimt bergen van taal. De taal die hij zoekt, vindt hij zelden aan het begin van de weg .”