Mijn naam is Ben Roest. (71 ). Ik neem je mee naar het jaar 2003.
Ik ben voor klachten bij de neuroloog. Op een scan ziet hij een hernia die, tussen de borstwervels door, hard tegen mijn ruggenmerg drukt. Dat is daar bijna doormidden gebroken. Resultaat: een dwarslaesie aan mijn linkerzij.
In februari 2003 word ik geopereerd. Daarna moest ik gaan revalideren. Het werd zomer. Een recordzomer met hittegolf. Voor mij vooral het begin van een ‘koudegolf’. Ik raak gehandicapt. De aandoening blijft.
Links
Voor 2003 was ik -onder meer- als verpleegkundige en geestelijk verzorger werkzaam in een psychiatrisch centrum.. Ik leerde daar een man kennen, die leed aan schizofrenie. We raakten bevriend. Ik vertelde hem dat ik verlamd was geraakt. Aan mijn linkerzijde. Even later belt hij me terug. Hij weet waarom ik juist aan mijn linkerzijde verlamd ben. ” Dat is omdat je linkse gedachten over de samenleving hebt,” luidt zijn boodschap.
Moeder
In die jaren werkte ik als pastor in een aantal katholieke geloofsgemeenschappen. Door mijn dwarslaesie raak ik mijn werk grotendeels kwijt. Vijf jaar later ben ik op een ochtend weer bij de parochianen. Terwijl ik aan de koffie zit, komt er een moeder naar me toe.
Zij zegt: ” Ben, als jij hier pastor was gebleven, hadden mijn drie kinderen langer met mij naar de kerk gegaan.”
Hopelijk
Ik heb mijn dwarslaesie nu achttien jaar. Ik kan zeggen dat mijn verlamde lichaamsdelen me even lief zijn als de andere ledematen. Ik zie weer mogelijkheden om te leven. Met heel wat mensen geven we mijn leven weer zin.