In de brief merkt de schrijfster op dat zij echt aan de zijlijn staat in vergelijking met mij in het centrum. Ik denk dat ze iets belangrijks onder de aandacht brengt; namelijk dat iedere betrokkene bij een zieke, dient te beseffen wat je plek en verhouding tot hem of haar is.
De hulpverlener dient gepaste of professionele afstand tot de zieke te houden. Buitenstanders dienen zich gewoon menselijk op te stellen. Voor kennissen en andere betrokkenen is meer nabijheid mogelijk. Zij kunnen wel een sterkere band met de zieke hebben. De zieke zelf met de meest betrokken personen, leeft in het midden van de kring.
Ook kan het gebeuren dat de betrokkenheid bij de zieke door de maanden heen varieert. Je hoeft je niet perse altijd in even grote mate tot de zieke aangetrokken te voelen. Zeker als die aandoening of ziekte maanden en jaren duurt.
Ieder mag de ruimte nemen om zich een tijdje minder bij de zieke betrokken te voelen. Vanwege eigen emoties. Zo mag ieder steeds voor zichzelf bepalen om soms heel nabij de zieke te zijn. En om meer op afstand te blijven
Maar met elkaar heb je dan wel de verantwoordelijkheid om steeds wel nabij de patiënt te blijven. We kunnen voorkomen dat hij of zij zich verlaten gaat voelen. Ben jij een helper of een geholpene. Is dat veranderd?
maak het goed. zo goed als je kunt.
ben