Een paar dagen geleden zag ik een tv programma met vier personen, die over hun wens om euthanasie spraken. Een vrouw heeft de ziekte Lupus. Zij leeft met deze voortschrijdende ziekte, waarbij de longen helemaal vergaan.
De vrouw geeft openhartig haar kijk op haar leven. Dit leven heeft voor haar echt helemaal niets te betekenen . Zij vond het jammer dat ze leefde. Het was een diep verlangen naar de dood. Zij voelde zich opgesloten in haar wezen.
We volgden haar gedurende een aantal maanden/ enkele jaren(?) Zij raakte verliefd op een fijne man. En ze raakt in verwachting. Na de bevalling van een prachtig dochtertje proberen mensen in haar omgeving haar weer moed in te spreken. ” Je hebt nu een lief meisje. Ga voor haar leven. ” Het is toch fijn dat je een man hebt en je dochtertje. Ga er wat van maken. ”
De vrouw vond dit vreselijke reacties. Haar verhaal eindigt met haar opname in het hospice. En door euthanasie sterft ze daar een paar dagen later. Niemand of niets heeft haar kunnen raken: in die mate dat zij wel weer een lichtpuntje voor zich zag. We zullen dienen te erkennen, dat de maakbaarheid van lichaam en geest in de mens op grenzen stuit. Hoe verdrietig ook.
We hebben nog talloze wijze mensen nodig om ons allemaal op deze raaklijn van leven aan dood te begeleiden en duiding te geven op de weg die we gaan. In ieders leven zijn deze menslievende personen onmisbaar. Beste lezer, ik hoop dat je die ook om je heen hebt.
maak het goed. zo goed als je kunt
ben