Voor mij is de woestijn een grote onbekende. Maar voor vrienden is ze een goede bekende geworden. Na hun vakantie in Egypte vertelden vrienden mij enthousiast over. “Het was een geweldige beleving”
Ik voel nergens de behoefte om deze tocht te gaan maken. Ik draag meer zorg voor woestijnervaringen in mijn dagelijkse leven. En dicht bij me in de buurt. Dan staat woestijn-ervaren gelijk aan beschouwing en meditatie.
Afgelopen zaterdag heb ik bij vrienden gegeten. We konden buiten blijven zitten dankzij de late en warme zon. Zes jaar geleden is hun dochter van 28 jaar overleden. Haar lijden en sterven hebben vele gevoelens en gedachten van pijn, gemis en onrecht opgeduwd. ” Wij konden er bijna niet met elkaar over praten. ”
De twee ouders hebben verschillende tochten afgelegd: beiden wel een tocht door de woestijn. Met diepgaande en indringende ervaringen; je voelt je helemaal op jezelf teruggeworpen: de structuur van je leven ligt aan diggelen; je bestemming heeft de reikwijdte van niets. ” Laat mij nu maar.”
Wanneer we ziek worden kan dat ook tot een reis door de woestijn uitgroeien. We leven zonder hulpmiddelen en zonder toekomst: er groeit niets meer . We komen in de overlevingstand. We leven helemaal kaal.
En het is te hopen dat we in zo’n situatie toch minstens een mens nabij hebben, die ons leven leven geeft.
maak het goed. zo goed als je kunt
ben