Je mist je contact met de buren. Bij dementie missen we het korte geheugen. Mensen met een handicap missen soms heel wat. Mensen missen een leefgenoot. Hufters missen elke vorm van respect. Ik mis elke behoefte om verre reizen te maken. Je kunt iets missen als kiespijn. In coronatijd missen opa’s en oma’s hun kleinkinderen.
Sommige zieken missen de conditie om geopereerd te worden. Na een verhuizing van bewoners in een verpleeghuis kunnen zij de oude omgeving gaan missen. Er zijn mensen die stellen dat het ergste van de coronatijd toch het verdriet is en dat we anderen missen. Een weduwe vertelde hoe het is om verder te leven zonder haar man. Zij gaat door met mijn leven, ” maar ik mis de glans aan mijn leven.”
Gemist. Heb je mij gemist? Dat is toch onze grootste en kleinste vraag aan ieder, die we een tijdje niet gezien hebben. Het is een vraag uit ons hart.
In de zorg kan het gebeuren dat de zorgverlener een aanwijzing heeft gemist en zo een signaal over het hoofd ziet. Hierdoor krijgt de cliënt een onjuiste diagnose. En dan gaat het van kwaad tot erger. Dit kan tot een vervelende gang van zaken leiden. Medische missers zijn vaak onderwerp van een t.v. programma of op social media. Eergisteren nog. Over een kindje met kanker. Ouders willen alleen nog èèn bepaalde behandeling. Artsen weigeren die te geven. Volgens de ouders missen de artsen de bereidheid hun tegemoet te komen. Een nare aanvaring.
Ik zie dat het punt van iets of iemand missen, steeds vaker in de samenleving en ook in onze kleine kringen een vraagstuk wordt. Van reizigers die een aansluiting missen, nabestaanden die een naaste missen. Van een overheid, die een visie mist. En van dorpsbewoners, die hun vrije uitzicht op het open weideveld gaan missen.
Er komt ook steeds meer gelegenheid om anderen te laten weten dat je iets of iemand mist. Via social media en tv reportages kun je je hart hierover luchten.
Maak het goed . zo goed als je kunt
ben