Tijdens mijn revalidatie heb ik een kunstwerkje gemaakt van glas, beton en metaal. Voor mijn gevoel en in mijn ogen is het object een uitdrukking van mijn ervaringen van pijn, scherpe punten en geweld. Alles aan het beeld deed mij pijn; het is een emotie pijnblok.
Ik laat dit kunstwerk aan anderen zien en vertel hun over de betekenis van het werk. Ook vanochtend speelde dat. Iemand kijkt naar het beeld en zegt: “Het doet mij ook denken aan mooie bloemen!” Tegenwoordig kan ik deze reactie wel plaatsen. Iemand gaf het werk de naam van “Distels” Die zijn mooi van kleur en ze kunnen lelijk steken.
Misschien dat hier het verschil te zien is tussen de twee visies: kijken met de ogen van een realist en kijken met de ogen van het hart.
“Hoe kijkt u tegen mijn klachten aan, ” kan een vraag zijn van een patiënt aan zijn arts.” U bent de deskundige.” Met onze klachten gaan we op een goed moment naar onze artsen.
Ik was een paar dagen geleden met een broer bij de oncoloog. Zijn klachten gingen over benauwdheid en vervelende longen. De arts kende deze klachten wel. Maar hij is veel meer op de hoogte van de aandoening op grond van onderzoek. Op die basis deelt hij de stand van zaken mee. En verbindt daaraan zijn klinisch opvatting van een behandeling. De arts is de medisch deskundige en de patiënt de ervaringsdeskundig. Deze twee kennisbronnen moeten tot eenzelfde stroom van welzijn/ genezing leiden.
maak het goed . zo goed als u kunt.
ben