Een paar weken geleden leefde de hele Nederlandse bevolking mee met hem. Met Maarten van der Weijden. Zijn 200 kilometer lange zwemtocht door de elf plaatsen van de Elfstedentocht brengt drie miljoen euro op ten bate van kankeronderzoek. De onderzoekers zijn hem daar zeer dankbaar voor. Fans noemen hem een held.
” Verdrietig, maar dankbaar voor het leven van..”
” En wat zeg je dan,” vraagt een moeder aan haar zoontje, als hij een ijsje krijgt. In de regel geeft het kind het goede antwoord wel . Het kind leert zo om dankbaar te zijn. Dat is het dan ook.
Een vriendin stuurt me een mailtje. Met de mededeling dat het bericht geen uitnodiging voor een feestje is. Op het kaartje schrijft ze verder: ik ben dankbaar op mijn 52 ste verjaardag.
Met een van mijn broers had ik maandag een belangrijk gesprek met de oncoloog/arts van een ziekenhuis. Over een chemokuur en immunotherapie. Geen gemakkelijk gesprek. Het is allemaal wel goed verlopen, maar ik weet niet of het ook een mooi gesprek is geworden. Met empathie, gevoel van verbondenheid
Na afloop heb ik de arts bedankt voor het gesprek en de informatie. In verband met corona gaf hij geen hand. Dat zei hij ook, maar hoe reageerde hij op mijn dankwoorden? Waar komt mijn behoefte vandaan om hem te bedanken? Ik denk dat ik tot uitdrukking wil brengen dat ik respecteer dat hij zich inzet voor de gezondheid van mijn broer. Ik negeer dan zijn opmerking dat het eigenlijk een tien minuten gesprek is. Ons gesprek duurde 30 minuten. Hij werkt doelgericht, luistert geeft zijn informatie. Daarom een dank u wel
maak het goed. zo goed als je kunt
ben