Voor mensen die een hersenberoerte hebben gehad, is het een spannende vraag of zij weer kunnen gaan spreken. Als de bloeding bij het spraakcentrum is gebeurd, is dat reden voor grote zorgen. Hoe sneller er weer spraak terugkomt, des te beter zijn de kansen om weer op de gewone manier te gaan spreken. Gisteravond werd precies hierover een indrukwekkende documentaire/biografie getoond. ” Het leven gaat niet over TULPEN.”
Mijn dwarslaesie heeft niet mijn hersenen getroffen, maar wel mijn ruggenmerg en mijn ziel. Ik kon wel blijven praten, maar ik had geen levende bron, geen bodem meer om te spreken. Mijn innerlijk was een drooggevallen vijver.
Vanaf de tijd dat ik aan het opknappen was, kreeg ik geestelijke begeleiding. Bij een van die gesprekken vroeg mijn coach, wat ik het liefst wilde. Ik zei : “Dat ik weer tot spreken mag komen.” Daarna vroeg ze of ik dat ook kon uitbeelden. Ja dus.
Ik kreeg het idee om een afdruk van de onderkant van mijn gezicht te maken. Met mijn mond geopend. Zo gezegd, zo gedaan. Het kunstwerkje staat nu op het kastje.
Ben je ook wel eens sprakeloos geweest?
maak het goed zo goed als je kunt.
ben