We zeggen wel eens dat iemand losjes is met zijn handen.
We hebben het over een los- vaste relatie. Terwijl ik dit opschrijf, belt een vriendin. We zijn alle twee met pensioen. Deze nieuwe fase van ons leven vraagt een vernieuwde omgang met elkaar. Als je je relaties wilt houden, dan moet je werken aan die relatie.
En wat te zeggen over vast houden. Denk bijvoorbeeld aan die keren, dat je je kind leert fietsen. Je houdt het fietsje stevig vast. Dat geeft vertrouwen aan het kind. Maar op enig moment moet je de fiets loslaten.
Zo krijgen we in ons leven vele momenten om los te laten. Ooit gaat het misschien over het loslaten van je ambitie, van je baan, van je geliefde. Ook van je gezondheid en het huis waar je zolang hebt gewoond.
De laatste maanden merk ik, dat ik voorzichtiger ben geworden met het roepen dat we alles los moeten laten. Ik stop met de raad dat je geliefde ooit moet(?) loslaten. Ik wijs het advies af om gevoelens van angst, of heimwee of verlegenheid los te laten. Veel ontwikkelingen in ons leven zijn zo kostbaar en duurzaam en intens, dat we ze beter kunnen houden. We proberen dat zo op te vangen dat ze ons niet meer overspoelen. Maar het eigene en het oorspronkelijke ervan zijn rotsvaste emoties. We kunnen beter niet zonder gaan. Laten we het om ons heen houden. Maar we “moeten” onze emoties wel goed leiden. Koppie er bij houden.
Herkenning?
Maak het goed. Zo goed als je kunt.
ben