Ziekenhuis opnames. Opnames in verpleeghuizen.
Een timmerman is ’s morgens naar zijn werk gegaan. Even later valt deze vakman van de steiger. Het tv programma van en met de eerste hulp post toont ons dagelijks de vele gebeurtenissen waardoor we worden opgenomen.
In no time beland je dan in de wereld van het ziekenhuis. Slangetjes, uniformen, sirenes, monitors, bloed. Nog geen contact met het thuisfront. Onzekerheid. Alles doet dan mee.
Je ligt een tijdje op de afdeling spoedeisende hulp. Daar word je onderzocht en legt het personeel je uit wat er gaat gebeuren. Of je gaat verder het ziekenhuis in, naar een afdeling. Dan zal dat je nieuwe wereld zijn. Of je kunt terug naar huis, naar de vertrouwde omgeving. De grens over naar het ziekenhuis of de grens terug naar gewoon.
Gisteravond ging een programma over het “probleem” van een demente man, die perse niet naar het verpleeghuis wil. ” Zolang ik me nog goed voel, ga ik niet.”
Mensen die naar een verpleeghuis gaan, beleven deze overgang van de vertrouwde wereld naar zo’n huis vaak ook heftig. Dat wordt soms een trauma. Zij moeten vaak hun spulletjes thuis achterlaten. Een opname kan ze echt in grote verwarring brengen. Als ik dat zo van mensen hoor, vind ik dat zo tragisch. Ieder familielid en heel het zorgpersoneel dient de schouders er maar onder zetten, om zulke opnames nog dragelijk te houden.
De weg naar mijn ziekenhuisopname? Na het gesprek met de neuroloog kan ik weer huiswaarts gaan. Als ik rustig aan zou doen, kon ik nog wat werken. Dan zou ik in de loop van de komende weken wel een oproep krijgen voor de operatie.
Tijdens mijn ingelast bezoek aan de neurochirurg steeg mijn aandoening met stip op de urgentielijst. Alle lichten sprongen op rood. Vrijdag de hele dag in het ziekenhuis voor pre operatief onderzoek. Zondagavond om half negen meld ik me op de afdeling. De volgende morgen, op maandag tien februari rijden ze me naar de OK. ” Daar ga ik “Wat een meemaak.”
Maak het goed. Zo goed als je kunt
ben