Deze tekening maakt me steeds weer stil en treurig. Zij is van een grote somberte. Soms heb ik het gevoel, dat ik naast deze figuur wil zitten. Inderdaad om zwaar te somberen. Het is menselijk om vervelende en lastige gevoelens te hebben. We kunnen deze gevoelens op gaan kroppen. Mensen raken ingekeerd. Dan word je een binnenvetter. Na verloop van tijd breekt ons dat op. We gaan dan in de richting van het Stille water, diepe gronden.
Als we flink ziek worden, gaan we lichamelijk en geestelijk anders functioneren. Laat het lichaam ons in de steek? Verzwakt onze mentale veerkracht. Ik kan soms nog uitvallen naar mijn lichaam, als iets me niet lukt, waar ik wel veel moeite voor doe. De buitenkant , de zichtbare kant van ons, kunnen we in de regel nog wel hanteren. Maar met onze emoties raken we vaak in verwarring. We weten er geen raad mee.
Toen ik pastor was, stond ik in een kring van kinderen bij het sterfbed van hun pa. Ze zeiden dan tegen elkaar: ” Jammer dat pa zo weinig over de ziekte heeft gesproken. We weten maar weinig over hoe hij de laatste maanden beleefd heeft.”
Mijn ervaring is dat mensen op hun ziekbed dezelfde blijven als tijdens hun leven. Wie heel zijn leven zwijgzaam en ingekeerd is geweest, is dat ook tot het moment van overlijden. Nabestaanden zullen dan zelf dienen te zorgen voor een podium om met elkaar geleden lief en leed te bepraten.
Maak het goed, zo goed als je kunt
ben