Het woord ‘paadje’ roept de goede oude tijd bij me op.  “Vrogger”  Een herinnering aan de tijd, dat ik nog goed kon lopen. En rennen. Over de paadjes en weggetjes in het buitengebied van Nijkerk. Honderden keren heb ik  mijn  rondjes daar gerend.   Bij kou  en  heel zomers weer.

Als ik rende, kwam ik altijd langs  een grote bloemen,- en plantentuin.   Vaak was daar een vrouw druk bezig in haar  tuin. We groetten elkaar dan steeds. Haar bloemen stonden lange tijd in bloei. Ik heb vaak gedacht dat ik net zolang dat rondje zou blijven rennen, totdat ik  een bloem van deze mevrouw zou krijgen. Het is er nooit van gekomen. Onze wegen zijn uiteen gegaan.

En dat rennen? De laatste keer dat ik gerend heb, was met mijn armen om de nek van twee fysiotherapeuten.  Ze droegen me meer over een parcours dan dat ik rende. Ik was  uitgelopen en  uitgerend.

En een bos bloemen?  Het was jaren lang een vaste gewoonte om bloemen voor de zieke mee te nemen. Bloemen en ziek zijn horen bij elkaar.  Om van te genieten. In de huidige ziekenhuizen is deze gewoonte wat uit de tijd geraakt. Teveel werk en te lastig bij de ramen. In verpleeghuizen zien we het nog wel.

Kom je ook altijd met een bloemetje? …

Maak het goed.

Zo goed als je kunt

ben

♥

Betreed niet zomaar het pad van een ander, maar baan je een nieuwe weg en laat je eigen sporen na.