Nijntje -tekenaar Dick Bruna vertelt in een  interview, dat hij het moeilijk vindt om in één lijn een droevige uitdrukking aan een gezicht te geven.

Dit kuikentje heeft  een droevige blik en kijkt verschrikt om zich heen. Misschien vraagt het zich wel af: ” Is dit alles.” Misschien wil het zich wel  terugtrekken uit die boze wereld.  Terug in het veilige ei.

Als zieke vraag je je ook vaak genoeg af, wat je aan moet met je aandoening.  Is dit alles? Bij een ernstige kwaal kom je soms alleen  te staan in een vreemde wereld.  Met een onzekere toekomst.

Ik sprak vanmorgen nog een man bij de fysio.We kwamen te praat over de mondkapjes. Vanaf vandaag hoeven we dit niet meer te dragen in de gangen van het gezondheidscentrum. Voor hem kwam dat echt als een grote opluchting. Hij is claustrofobisch geworden door een hersenbloeding. En was hierdoor beslist niet in staat een mondkapje te dragen.

Mensen in je omgeving hebben er in de regel wel begrip voor, dat je angstig bent.   Soms reageren ze  wat te  gemakkelijk.        ” Kop op.  Niet zo angstig kijken. Niet bij de pakken neerzitten.”  Of: ” je moet kijken naar wat je nog wel kunt. ”  Zo’n opmerking  kan ook hard aankomen.

Weet je. Als je  dit meemaakt,  probeer de opmerking langs je heen te laten gaan. Sla er geen acht op. Ook al voel je je gekwetst.  Je verandert dat niet meer bij de ander.  Probeer een open blik te houden. Liefst niet te angstig. Neem ook het gedichtje hierna gerust niet zo ernstig.

Maak het goed. Zo gaat als je kunt.

ben

Lachen is als medicijn

mildheid op verdrietig zijn.

bevrijding van ons angstig zijn

glimlach. schaterlach,

medicijn voor elke dag!