Het tafereeltje op het schilderij zie ik zo voor me. Bij de boerderijwoning van vrienden. Plantjes en stekjes. Mensen met een balkon fleuren zo’n plekje op met groene en vrolijke plantjes. Zoiets geeft afleiding aan de sleur van iedere dag. Een broer van mij heeft zijn balkon duurzaam en groen gemaakt.
Mensen voelen zich nuttig, als zij voor hun beestjes of plantjes kunnen zorgen. Het kan hen een beetje opbeuren. Je hebt er werk aan, het breekt je dag en je hebt iets om handen.
Helaas zijn er grote groepen mensen voor wie de dagen veel op elkaar lijken. Er is niemand aan wie zij zelf iets kunnen vertellen. Er is niemand, die even naar hen komt kijken of luisteren. Of die hun de laatste nieuwtjes uit de buurt komen vertellen.
Mensen naar wie niemand meer omkijkt, vinden het vaak moeilijk om alleen te leven. Eigenlijk zouden ze naar een buurthuis moeten kunnen. Of de hobbyclub. Laatst zag ik nog een reportage over zo’n wijkcentrum. Dat zag er goed uit. Hopelijk vindt iedere eenzame wel een gezellige plek bij hem of haar in de buurt. De gemeenten moeten deze voorzieningen handhaven.
Maak het goed. Zo goed als je kunt.
ben
Wie wijs is onthoudt, alleen de mooiste momenten van elke dag.