De algemene opvatting is dat gezondheid niet te koop is. “Dat is maar goed ook, ” zeggen mensen er meteen achteraan. “Anders zou de wereld nog veel oneerlijker zijn.” Maar af en toe zouden zieke mensen het toch wel willen. Een onsje gezondheid.
Tegenwoordig is het normaal aan het worden dat, je via internet bepaalde medicijnen bestelt. Die worden dan inderdaad thuis geleverd. Je hoort wel geluiden, dat we er niet aan moeten beginnen medicijnen per post te versturen. Er zijn vragen over. Wat is de kwaliteit ervan? Zijn ze goed bewaard? Kan de patiënt duidelijk lezen hoe het medicijn gebruikt moet worden?
In het tv programma Zorg.nu ( 14/2/2017) vertellen drie cliënten, waarom zij het verantwoord en goed vinden dat zij zeer dure behandelingen krijgen. De ene cliënt heeft als hulpmiddel een exoskelet van 85. 000 euro nodig. Een andere stelt dat de miljoen euro voor zijn medicijnen geen probleem voor de samenleving mag zijn. En de derde leeft al twee jaar in extra tijd dankzij zeer dure medicijnen.
In de patiënt- arts relatie dient, volgens mij een vorm van wederzijdse zorg te zitten. Arts en patiënt leveren beiden een bijdrage. De arts door zorgvuldigheid, empathie, tijd voor een gesprek en besef van wat hij of zij allemaal wel kan aanreiken.
Maar wat als de geboden zorg zoveel kost? Wat kan de cliënt aan de zorgverleners aanbieden? Wat kan hij terugdoen aan de zorg/ aan de samenleving?
Mijn operatie en de ondersteunende zorg hebben tienduizenden euro’s gekost. Ik neem in de allerbeste betekenis van het woord genoegen met deze geweldige zorg. Gezondheid, welzijn en geluk kun je niet tellen. In het mooiste geval mag je ze beleven. Ik besef dat ik mijn aandoening kreeg in een land, waar er zeer goede zorg is voor mensen met een dwarslaesie. Zieken zorg komt in verkeerd vaarwater als het teveel en kwestie van bestellen wordt: de patiënt bestelt en de zorg levert de dienst af.
maak het goed. zo goed als je kunt
ben