Ik ken mensen die met alle geweld niet machteloos willen worden. Ook al zijn ze ziek. Zij houden maar één ding voor ogen. Doorgaan. Onder het motto: Met mijn wilskracht kan ik alles nog bereiken. Waar mijn wil is, gaat mijn weg. De uitdaging totaal aangaan.
We zijn ook vreselijk benauwd voor afhankelijkheid. Afhankelijk van wie je komt wassen. Van wie je komt helpen je steunkousen aan te trekken.
Vanmiddag hoorde ik dat de verpleging met opzet bijna niets doet voor een bewoonster. Geen afhankelijkheid. Ook niet van de kant van het personeel. Geen: u vraagt wij draaien. Je ziet jezelf maar te redden. De patiënt moet zich niet thuis gaan voelen in zijn tijdelijk onderkomen.
Ik heb er geen last van gehad om afhankelijk te zijn. Ik ben het gaan waarderen. Op zulke momenten ontvang je veel van de persoon, die jou ondersteunt. twaalf jaar dwarslaesie dank ik de fysiotherapeut en andere zorgverleners nog vaak voor hun behandeling van mij en hun sympathieke en deskundige aandacht voor mij. Soms zullen we de tegenspoed gaan trotseren. Soms gaan we er gebukt onder. Op weer een ander moment voelen we ons verslagen. Maar houd zo goed mogelijk voor ogen dat je uniek bent en vast voor één persoon de moeite waard.
En intussen: probeer ruimhartig de professionele aandacht van zorgverleners voor jou te ontvangen.
maak het goed
zo goed als je kunt
ben
Woorden verbergen dikwijls onze gedachten.
stormen
onder de oppervlakte van ieder mens woeden stormen.
staan snaren strak en breken lijnen.
onder de oppervlakte gaat ieder mens zijn/haar eigen weg.